وکالت در فقه و حقوق ایران عبارت از عقد جایزی است، که به موجب آن یکی از طرفین، طرف دیگر را برای انجام امری نایب (جانشین) خود قرار می‌دهد. وکالت دهنده را مُوَکِّل، و وکالت گیرنده را وکیل می‌نامند. وکالت در لغت به معنای واگذار کردن، اعتماد و تکیه کردن است .
طبق ماده ۶۵۶ قانون مدنی: وکالت عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین طرف دیگر را برای انجام امری نایب خود میکند.
وکالت عقدی است جایز ، یعنی هر کدام از طرفین هروقت که بخواهد می‌تواند عقد را بر هم بزند ،،، وکیل استعفا دهد یا موکل وکیل را عزل کند. عقد جایز به فوت،جنون و سفه هر کدام از طرفین نیز از بین میرود و منحل می‌شود
وکالت به یکی از طرق زیر منحل می‌شود:
۱-فوت و جنون و سفه وکیل یا موکل.
۲-عزل وکیل به‌وسیله موکل
۳-استعفای وکیل از سمت وکالت.
۴-از بین رفتن متعلق وکالت.
تست آزمون وکالت سال ۸۷
تست آزمون وکالت سال ۸۸
تست آزمون وکالت سال ۸۹
تست آزمون وکالت سال ۹۰
تست آزمون وکالت سال ۹۱
تست آزمون وکالت سال ۹۲
تست آزمون وکالت سال ۹۴
تست آزمون وکالت سال ۹۵
قوانین ارسال دیدگاه در سایت